از هرکه پرسیدم عشق چیست
لبخندی زدو گفت:بچه بازیست شور جوانیست اخرش هم پشیمانیست
روز شب دائم بنالی ای کاش
عاشق نمی گشتم به چشماش
تا نگردی خود عاشق به یاری
نفهمی درد عاشقی و خماری
اما که مدتی در عشق سپر کردم مدام چشمان خود تر کردم
بنالم هردم دادو فغان که چرا دیر گشتم عاشق به یاران
تمام دلخوشی من امید رسیدن به فردا بود
تمام ساعتها بیدار بودم تا فردا را ببینم
اما هر بار دقایق اخر خوابم برد
باز دوباره زمان از اول اغاز شد
باز انتظار فردا نمی دانم چرا
فردا نمی خواهد مرا
گویی که فردا فقط رویاست رویا..
ای کاش اسمان ابی قدر خورشید را می دانست
که خورشید جلوه گر اسمان است
ای کاش خورشید قدر ابر را می دانست
که ابر حجاب خورشید از چشم نامحرمان است
ای کاش ابر قدر باران را می دانست
که باران طراوت بخش اسمان وزمین است
ای کاش باران قدر کوه را می دانست
که هدایت گر او در زمین و اسمان است
ای کاش تو قدر خورشید چشمانت را می دانستی
واینگونه همچون ابر قطرات اشکت را رها نمی کردی
من اگر همچو کوهی بودم باز در برابر اشک چشمانت یارای استقامتم نبود
اسمان ابی است ومن همچو یک باز شکاری می کنم پرواز
در میان فرش گلهای زمینی بدیدم یک گل زیبا شدم عاشق به او
بدو گفتم بپر با من به پرواز که دیگر نیست با کس دیگرمیل پرواز
او که خود هم عاشق من گشته بود نبودش یارای پرواز
من که دیدم ندارم هیچ راه هر دو بال خود شکستم بر زمین سرد نشستم
به خود گفتم یا مشو عاشق به گل یاگر شدی تا ابد یار باش
باران را دوست دارم نه بقدر ابری شدن اسمانت
برگ سفید کاغذ را دوست دارم نه بقدر دفتر مشق شدن صورتت
زمستان را دوست دارم نه بقدر یخ زدن بهارت
پرواز را دوست دارم نه بقدر زمین گیر شدنت
...
تو را دوست دارم نه بقدر بارانی شدن چشمانت ..ونه بقدر سیاه شدن دفتر زندگی ات .. ونه بقدر سرد شدن قلبت .. ونه بقدر تنها شدنت در زمین
انقدر دوستت دارم که پر پروازم را به تو می بخشم اینک اسمان از ان توست
پرواز کن
پاسخ معشوق به من عاشق:
پر پروازت مرا در اتش افکند بهتر بود
عشق که فقط اسمانی نیست شاید همین زمین بهتر بود
همه عاشق به روزند ومن تنها به شب
چون که شب می برد چشمان تو هر غم ز یادم
می وزد هر بادی میشوم عاشق به او
چون پریشان می کند این دل با حرکت گیسوی تو
شدم عاشق به اب بهر رخ مهسای تو
چون شود روز انتضار از نو رسد کی شود شب کی شود شب
اخر دشمن این دل انتظار است انتظار
ای مه زیبای هستی که همچون نگینی در شب تار هستی
وز خیل عاشقان به خود مسرور هستی وبا این همه زیبایی به خود مغرور هستی
تو دانی که خورشید گر نبودت روزی تو ای مه در تاریکی و تنهایی بسوزی
بی صدا گریه کن وبی صدا اشک بریز که مبادا قطرات اشکت راکسی ببیند
که در این وادی اگر عشق کسی را نفهمند او را می کشند به جرم عاشقی
دیده ای عاشقی چون درخت را که جز عشق چیزی برای تو نداره
اما مزد عشق او تبر است واتش و دود
اگر عشق تو باغبان بداند کافی است لازم نبود که خلق این جهان بداند
این گونه شود قلب تو از هر شاخه شکن ره گذر در امان بماند
دیوار باغ کوتاه بماند اسمان ان بر هر کس قابل رویت تر و شاخه های ان درخت زیبا در دسترس تر باشد