عشق
خدایا مگر عشق ومحبت مرده که هر که از بیابان وجودم گذر کرد از محبت سیرابش کردم سپس لبخندی زدواز کوی من گذر کرد من خود تشنه لب بودم اما دیگری سیراب کردم اما او اشک من با لبخند بدر کرد خدایا تو خود اموزگار محبت بودی پس چرا به همه درس محبت نیاموختی یا که من را نیز مثل دیگران می اموختی سنگدل وبی عشق ودوستی هر بار که او باز می گرددو جزیی از محبتم را طلب می کند باز خنده های بی مهرش را فراموش می کنم
تنها تو رو دارم
تنها چیزی که باعث شده به زندگی ادامه بدم محبت تو بوده هر بار که از چیزی ناراحت شدم این تو بودی که قلبم رو اروم کردی هر بار که میسر اشتباهی رو رفتم این تو بودی که من رو متوجه کردی باور کن که این قلب فقط بخاطرتو این سینه میتپه اگه خواستی می تونی برش داری چون همیشه با تویه ....پس عشق من تو رو جون هر کی دوست داری ازم دور نشو که خیلی سخته چون قلبم به طرف تو کشیده میشه هرچه دور تر باشی فشار بیشتری به قلبم مییاد دیگه این حصار سینه طاقت نگه داشتنش رو نداره پس ازم دور نشو اگرم خواستی بری این قلبم رو هم با خودت ببر
خالق هستی
پرتوهای زیبای خورشیداز لابلای انگشتان چتر اسمانی چه زیباست انعکاس این پرتو از روی اینه سبز زمین چه زیباست کوههای سر به فلک کشیده که همچون مشت گره کرده زمین در دور دست هاست چه زیباست پشت کوهها دریاها با امواج خروشان چه زیباست ساحل این دریاها باصدفهای سفید ونورانی چه زیباست صدای امواج دریاها بر ساحل سنگی چه زیباست خالق اینهمه هستی کیست که این گونه بی مدعاست بی پروا بگویم که اوخدا ست خداست
زندگی
.. زندگی ..
زندگی مثل یه ابر می مونه اگه بری یو محبتت رو به کوه بدی و قطرات پر مهرت رو بر سر کوه بریزی کوه قطره های پر مهرت رو جمع می کنه وبه پایین هدایت میکنه در راه قسمتی از وجودش رو توشه راهت می کنه که در دامنه کوه موقعی که یه رود شدی تو بسترت پهن کنی که هم ذلال وشفاف بشی هم خنک تو مسیر اگه از پای درختا رد بشی و اونا سیر اب کنی اونا هم روی سرت سایه میکنن که افتاب اذیتت نکنه این جوری مطمئن باش می تونی به در یا برسی ... اما اگه قطرات پر مهرت رو به کویر بدی مطمئن باش که هر گز به در یا نمی رسی
..پرنده..
پرنده ها دو تا بال دارن برای پرواز مگه نه اینکه خدا هر چیزی رو برای کاری افرینده ببینم خدا دو دست به ما داده که ازشون استفاده کنیم حالا اگه یکی دستامونو ببنده چه حالی بهمون دست میده اگه بهمون غذا بدن بگن نیازی به دست نداری پس چرا پرنده ها رو زندونی میکنین مگه اونا دل ندارن حیفتون به اون دلای کوچیک اونا نمی یاد
ارزو
سالها منتظر بودم که یه ستاره بیوفته ومن ارزو کنم که تو یه نیم نگاهی به من بکنی اما حالا میبنم خیلی خود خواه بودم که به خاطر خودم منتظر نابودی یه ستاره بودم می خوام تا جایی که میتونم ستاره بسازم تا موقعی که یه کلبه مشترک تو دلامون باز بشه وتو بیایی وبا نور خودت اسمون دلم رو مهتابی کنی اون وقت همه ستاره ها رو به تو می بخشم
ای کاش
ای کاش که جای آرمیدن بودی
یا این ره دور را رسیدن بودی
کاش از پی صد هزار سال از دل خاک
چون سبزه امید بر دمیدن بودی
